การศึกษาเป็นสิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงชีวิตให้ยังคงอยู่ ชีวิตยังคงดิ้นรนในการศึกษาหาความรู้ให้กับตนเองอย่างไม่หยุดยั้งในทุกเรื่องที่ต้องการรู้ ใบรับรองคุณวุฒิเป็นเพียงเครื่องรับรองของสังคมเท่านั้น ไม่ใช่ฐานความรู้ที่แท้จริงที่เราจะนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน อดีต เป็นบันทึกเตอนใจตนเอง แต่ก็ควรจะสะกิดใจผู้อื่นได้บ้างให้รับรู้ถึงความเป็นจริงของชีวิต
ภาพแรกถ่ายไว้เมื่อครั้งที่เริ่มเข้าศึกษาในชันประถมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนศึกษาวิทยากร ตำบลหน้าเมือง อำเภอเมือง จังหวัดปราจีนบุรี เมื่อต้นปี พ.ศ.2506
เข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 เมื่อปลายปี 2509 ที่โรงเรียนศรีวัฒนาวิทยา อำเภอวัฒนานคร จังปราจีนบุรี(ในขณะนั้น) จนถึงปลายปี 2510
เข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 เมื่อปลายปี 2510 ที่โรงเรียนวัดตาพระยา อำเภอตาพระยา จังหวัดปราจีนบุรี(ในขณะนั้น) จนสำเร็จการศึกษาชั้นประถมศึกษาตอนปลายต้นปี 2513
สำเร็จชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 (ม.ศ.1) ต้นปี 2514 ที่โรงรียนอรัญประเทศ(ป.จ.5) อำเภออรัญประเทศ จังหวัดปราจีนบุรี(ในขณะนั้น)
สำเร็จชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 (ม.ศ.2) ต้นปี 2515 ที่โรงรียนกุยบุรีวิทยา อำเภอกุยบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธุ์
ภาพข้างบนถ่ายก่อนที่จะสำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.ศ.3) จากโรงเรียนสหมิตรวิทยาคม อำเภอทับสะแก จังหวัดประจวบคีรีขันธุ์ เมื่อต้นปี 2516
เข้าศึกษาต่อในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย สายอาชีพ แผนกช่างก่อสร้าง โรงเรียนการช่างปราจีนบุรี อำเภอเมือง จังหวัดปราจีนบุรี(ในขณะนั้น)
สำเร็จการศึกษาในระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย สายอาชีพ แผนกช่างก่อสร้าง เมื่อต้นปี 2519 และผ่านการสอบคัดเลือกเข้าไปศึกษาต่อในชั้นปีที่ 4 แผนกช่างกอสร้าง วิทยาลัยเทคนิคกรุงเทพฯ ยานนาวา กรุงเทพฯ
เรียนได้เพียง 3 เดือนก็สิ้นสุดสถานภาพนักศึกษาด้วยการเดินออกจากประตูวิทยาลัยก้าวขึ้นรถเมล์เดินทางออกจากกรุงเทพฯ กลับคืนสู่จังหวัดปราจีนบุรี โดยมีเงินสดเหลือติดกระเป๋าเพียง 20 บาท เป็นการสิ้นสุดเส้นทางในการศึกษาเพราะความยากจนอย่างแท้จริง หลังจากที่พยายามจะฝืนโชคชะตามานานหลายเดือน แต่ก็ต้องยอมรับสภาพของตัวเองในที่สุด
อาหารกลางวันที่ไม่เคยตกถึงท้อง นั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะเคยผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ความบีบคั้นจากสภาพที่อยู่อาศัย เสียงสบปรามาสจากญาติผู้ใหญ่บางท่าน สภาพความอ่อนแอทางพยาธิของตนเอง ค่าวัสดุอุปกรณ์ ตำรับตำราที่จำเป็นต้องใช้ในการศึกษา ปัญหาทุกอย่างเกิดขึ้นมาจากคำว่า "เงิน" เพียงสิ่งเดียว ที่ตัดขาดความรู้ออกไปจากผู้คนโดยทั่วไปที่ต้องการแสวงหา
ผิดกับผู้คนบางกลุ่มที่มีเงินอยู่ท่วมท้น ไม่ว่าจะหามาได้ด้วยวิธีการใดก็ตาม แต่คนเหล่านี้ไม่เคยมองถึงคุณค่าของเงินที่หลายๆ คนได้มาด้วยความยากลำบากอย่างเหลือแสน คนร่ำรวยมักจะมีปัญหากับบุตรหลานที่ไม่สนใจใฝ่หาความรู้ แต่ผู้ปกครองก็พร้อมที่จะใช้เงินทองในการแสวงหาใบรับรองความรู้สารพัดอย่างมาให้ด้วยเงินที่มีอยู่ แต่เงินเหล่านั้นก็ไม่สามารถสรรหา "สติปัญญา" มาให้กับลูกหลานของตนได้เช่นกัน
ใช้เวลาหลายปีต่อมาในการตะกายคว้าใบรับรองคุณวุฒิมาไว้ได้ตามความต้องการของสังคม กับ ปริญญารัฐประศาสนศาสตร์บัณฑิต จากมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช เมื่อปี 2544 แต่ในขณะเดียวกันก็ได้พยายามศึกษาในสาขาวิชาอื่นๆ ควบคู่กันโดยตลอด รวมไปถึงการศึกษาด้วยตนเองทุกรูปแบบและวิธีการโดยไร้ข้อจำกัด
แน่นอนล่ะว่าช่วงเวลาที่หายไปในระหว่าง ต้นปี 2520 - ปลายปี 2550 มันมีเรื่องราวอีกมากมายและเป็นช่วงเวลาที่มีการศึกษาอยู่ด้วยอย่างไม่ขาดช่วง ผิดไปแต่ว่าการศึกษานั้นมีจุดมุ่งหมายแน่ชัดและมั่นคง เพราะเป็นช่วงเวลาในการศึกษาพียงเรื่องเดียว
"การฆ่า"
